Dieta powinna być zróżnicowana w zależności od tego, dla kogo jest układana i w jakim okresie czasu ma być stosowana. Na wygląd diety mają wpływ takie czynniki, jak: wiek i płeć adresata diety, jego charakter pracy, rodzaj ponoszonego wysiłku, pora roku, czy strefa klimatyczna zamieszkiwania.

Skoro tak wiele czynników ma wpływ na rodzaj diety, musi być oczywistym, że dieta sportowca, człowieka poddanego często bardzo specyficznym w swoim rodzaju, skrajnym obciążeniom fizycznym, musi być wyjątkowo dobrze dopasowana do charakteru wykonywanej przez niego pracy.

Dowiedziono, iż największy wpływ na sukces sportowy posiadają trzy poniższe czynniki:

• uwarunkowania genetyczne,
• technika sportowa,
• żywienie.

Spośród nich około 50% sukcesu przypisuje się sposobowi żywienia sportowca.

Ogólne zasady diety dla sportowców nie odbiegają zasad zdrowej diety dla wszystkich obywateli. Sportowcy powinni posiadać bardzo urozmaiconą dietę, w miarę możliwości składającą się z produktów najwyższej jakości o łatwo przyswajalnych związkach pokarmowych. Dieta sportowca powinna zawierać około 70 kcal energii na każdy kg masy ciała, w tym:

• białek — od 10 do 18% ogólnie dostarczonej energii, co daje dawkę od 1 do 4 g/kg masy ciała,
• węglowodanów — od 50 do 60% ogólnie dostarczonej energii, co daje dawkę od 7 do 13 g/kg masy ciała,
• tłuszczów — pozostałą część, przy czym trzecią część tłuszczów powinny zajmować tłuszcze pochodzenia roślinnego.

Poszczególne dyscypliny sportu są zaklasyfikowane do grup sportów pod względem obciążeń treningowych.

Oto klasyfikacja dyscyplin sportowych zaproponowana przez Resortowe Centrum Metodyczno-Szkoleniowe Kultury Fizycznej i Sportu w poradniku „Żywienie w sporcie wyczynowym”:

• dyscypliny wytrzymałościowe — maraton, biegi długie i średnie, chód, gry zespołowe,
• dyscypliny siłowo-wytrzymałościowe — wioślarstwo, kolarstwo szosowe, łyżwiarstwo powyżej 1500 m, biegi narciarskie, pływanie 200-1500 m,
• dyscypliny szybkościowo-siłowe — biegi krótkie do 400 m, skoki, łyżwiarstwo do 1000 m, pływanie do 400 m, saneczkarstwo, gimnastyka,
• dyscypliny siłowe — rzuty, pchnięcia, podnoszenie ciężarów, boks, judo, zapasy.

Mimo, że sporty walki, takie jak judo, boks i zapasy są wymienione jako dyscypliny siłowe, szkoleniowcy KIME uważają iż karate tradycyjne należy zaliczyć do grupy dyscyplin szybkościowo-siłowych.

Wskazuje na ten fakt charakter współzawodnictwa sportowego w karate tradycyjnym:

• Konkurencje walki (Kumite) — polegają na toczeniu pojedynczych pojedynków w kolejnych rundach turniejowych w czasie efektywnym 90 sekund. Sporadycznie zdarza się, że pojedynek nie jest zakończony po 90 sekundach, gdyż jest remis; w takim przypadku następuje natychmiastowa dogrywka (tzw. „walka ostateczna”), która trwa maksymalnie 60 sekund czasu efektywnego walki. Sama strategia walki nie polega na nokautowaniu przeciwnika, czy „przetrzymaniu” go kondycyjnie. Walka w karate tradycyjnym bazuje na wyczuciu tzw. „timingu” — właściwego momentu do zadania ciosu, który mógłby rozstrzygnąć walkę.
• Konkurencje techniczne (KATA) — polegają na pojedynczych występach / pokazach technicznych w kolejnych rundach turniejowych. Pojedyncza demonstracja Kata trwa 40 do 80 sekund.
• Konkurencje walki aranżowanej (Enbu) — polegają na pojedynczych występach dwójek sportowych w kolejnych rundach turniejowych. Czas jednego pokazu trwa od 55 do 65 sekund.

Taki charakter startów wskazuje na większe podobieństwo karate tradycyjnego do biegów na 400 metrów, niż do siłowania się judoki, czy 3-rundowej walki bokserskiej polegającej na kondycyjnym (siłowym) przetrzymaniu przeciwnika.

Zalecany udział poszczególnych składników odżywczych w dziennej racji pokarmowej zawodników o masie ciała 70 - 75 kg (Szubra Tadeusz i inni „Żywienie w sporcie wyczynowym, jadłospisy i odżywki”, Resortowe Centrum Metodyczno-Szkoleniowe KF i S, Warszawa 1990).